وقتی که پامو میذارم توی خونه‌ی قدیمی
با خودش میاره آروم بوی مادر و نسیمی
باز رو شاخه خاطراتم میزنه جوونه‌ی غم
می‌ذاره رو برگ پلکام قطره های داغِ شبنم
خونه لبریز سکوتِ خونه سرشار معما
یه روزی پر صدا بود ولی خالی شده حالا
میاد از باغچه نسیمی روی گونه هام میشینه
با موهام میکنه بازی می‌خواد اشکامو بچینه
بند پوسیده رختا می‌گیره تاب روی دیوار
می‌خونه یکی تو گوشم پسرم خدا نگهدار
برگی از شاخه میافته توی حوض خزه بسته
میشه تصویر کسی که یه روز اینجا می‌نشسته
می‌رسه غروب خورشید رخت غم می‌کشه رو سر
رنگ لبخند غروبِ آخرین نگاه مادر
وقت رفتنم رسیده وقت بوسیدن خونه
پا میره دم در اما دل می‌خواد بازم بمونه
نظر خود را بنویسید