تو نیستی و نمیتونم حریف گریه هام باشم
بیا اشک من و سد کن کم مونده دریا شم
تویی که بذر شادی و به روی لحظه میپاشی
میشینه رو لبم خنده به شرطی که پیشم باشی
به هر نحوی شده برگرد که چن وقته منه شبگرد
دارم تو کوچه های شهر میشینم تو هوای سرد
با کابوس تو درگیرم عذابم میده تقدیرم
تو شب های نفس گیرم به تدریج بی تو میمیرم
چه احساسی عجیبی رو کنارت تجربه کردم
به هر حال تو همون حالم تو خوش باش من پر از دردم
چه دوران قشنگی بود چی میشد تا تهش باشی
تو عمق این شب مصموم میگردم تا که پیدا شی
به هر نحوی شده برگرد که چن وقته منه شبگرد
دارم تو کوچه های شهر میشینم تو هوای سرد
با کابوس تو درگیرم عذابم میده تقدیرم
تو شب های نفس گیرم به تدریج بی تو میمیرم
نظر خود را بنویسید